Bolbora likidoa ezpainetan

"Mozkortzea norbere buruaz beste egiteko modu bat, hurrengo egunean berriz suizidatzen hasteko aukera ematen dizuna"

Charles Bukowsky

Belaunikatu

Erreakzio kimikoen segidak, sekuentziak,

gara

dopamina dosi lasaigarrien bila,

eztanda erregularren egarri.

Produktu koloredun bat agian.

Kateak, kateatuak.

Eta bat-batean bururatzen zait alferrik ari garela,

Berdin diotela predikuek

Eta Murphyren legeak.

Tostadek ez dute batere zipriztintzen

Mermeladarik ez badute.

Bagoaz eta kitto.

Egon isilik.

Utzi entropiarantz eraman gaitzaten;

borroka dezatela koldarrenek!

Utikan bidezidorretan izerditzeari makurrarazten gaituzten helmugei.

Zertarako dena?

Ihesaren atea,

Ziztada bat, etxeorratza

edo ertza (amildegiarena, puskatutako botilarena...)

Errazegia litzateke.

Eta hemen ez dago magiarik,

Truku txarrik ere ez sikiera.

Mundua jainkoz beteta dago

Eta nik jainkoren batengan sinetsi nahi nuke,

jainko izan akaso,

edo azti iruzurti bat gutxienean.

Sinets nazaten.

Eta zuk maitea,

zein daukazu jainkotzat?

Suizidio kolektiboa

-Bahator, ez, edo ze hostia?

-Presaka?

-Hegoak hazi aurretik egin nahi diat hegan. Zerura. Hirekin.

Kanibalismoa

Lotzen zituzten hariak eten eta elkarren segidan erortzen diren
domino fitxa bihurtu dira
agertokiko txotxongiloak. Jasangaitz
zaienek euren burua urkatu dute,
zintzilik, reenkarnazioan
sinetsita edo, hilda ere bizirik.

Erdiguneko tabernetan komuna
"al fondo a la derecha" omen dago
mendebaldean pixa paretetan
egiten da negutegi efektuaren aurka
goroldioa haz dadin.

Mozkorrek antroetako kristalak apurtu dituzte
lotsa zakukadak
osteko, lapurrek whiski merkea
ihesbide azkarren eta lokatza pilatu da
goizaldeko autobusetan,
baina oinatzak ezabatu dituzte arrastaka
atso gizenen zapatek eta
Maryk bi zentimetro
gorago
darama gona giltzurrunak ez hozteko.

Egunargiak irribarre egin dit zure
ahotik baina planifikatua
zeneuka guztia
izarrek, Ying Yangak eta kantoiko igarleak
oihukatu zidaten belarrira
zuk entzuteko moduan.

Zutik geratzea baina makurragorik...

Eta nik azkazalak jaten darrait.
Baina ez da
urduritasuna.

...or not to

...

-Eta hegaztiak badira, zergatik ez dute hegan egiten ostrukek?

-Burua lurpean sartuta bizi direlako ziurrenik.

Underground II: to be

Aitonaren zimurrei desafio eginez hurbildu zitzaion Mattin sutondora:

-Aitite Manu, zergatik uste duzu ezkutatzen dutela ostrukek euren burua lurpean?
-Zer, lepo tenteko oilo hankaluze horiengatik ari al haiz?
-Ostrukak aitite, ostrukak.
-Lehoien beldur ditualako edo.
-Beste aukera bat emango dizut!
-Ba... lepoa nola mozten dieten ikusi ezean gutxiago sufrituko dutelakoan orduan. Badakik zer gertatzen duan urrutiko minekin, kilometroek leuntzen ditiztek. Behatu gabekoak ere arinagoak dituk.
-Zuk amona kanpoan zela galdu zenuen. Ez zenuen minik izan?
-Distantzia ez duk kilometroak bakarrik, amona hemen huan, gurekin, orain ere beste era batera hemen dagoen bezalaxe. Baina, aizak, ostrukak zergatik lurperatzen dituk bizi artean? Ostrukak hituan ala?
-Galdetzea ere!! Ostrukak direlako aitona!!!

Autosuntsipena

Piano barneko armiarmak ezagunak ditu eroraraziko ez dituen soinuak.
Sokaz soka, orekaren melodian mugitzen da izukaitz.
Uhin erara itzulitako oihartzun ebakiak dardara iragankor baino ez zaizko eta gorrotatzen hasi da.

Eta amaraunak eraiki beharrean korda berri bat ehuten hastea besterik ez zaio otu, inork kolpatzean entzun ez dezan irristaraziko duen nota, ez heriotza kondenak ahots urratuz egiten ote duen hitza.

SOS

Bere eskuez landutako boomeranga aireratu zuen beso kolpe azkarrez, paradisu hartatik aska zezaten erregutzen zuen SOSa. Beldur baitzen naufragoen legedia ez betetzeak ekar zitzakeen ondorioez.

Enegarren aldiz kaioek izutu plantak egin zituzten aztoratuta hegaldatuz, objetu jada ezagun haren presentzian. Joatekeran zein etortzekeran. Protokolo hutsagatik.

Baldar

Ereduek manipulatutako senaren aginduz modelatutako buztin masak, lehortu ahala ezabatu ezineko zimurren erresistentzian, arrakaletan oratuta, euri jasa batean disolbatuta estoldetan behera noiz hondoratuko zain.

Desoreka

Tartekako telebista saioa errezelez bestalde. Leihoko markoaren mugak jakinminaren lerro difuminatuak mugatzen eta zure silueta dutxako tantek bustiko zain, erretzen ari bazina lez.

Silueta bat, leihoa, zure kuleroak nire galtzerdiei jaramonik egin gabe esekitokian, leihoa eta ni. Hiru solairu behera eta bertigoa.

Eta nire begiak erdi ezkutuan lotsaturik, zure lotsagabekeriagatik begiratzeari uko egin ezinik. Ez nuen zure aurpegiko lerroen berri buruan ez bazen. Orduan ere lausoegi.

Goiz normala zirudien hartan haizea aurrekoetan baina pare bat kilometro orduko bizkorrago harrotu zen nonbait. Kuleroek galtzerdiek musu txiki bat ostu ziezaioten utzi zien, beste aldera begira betiere. Zuk ere bira egin zenuen. Aurpegia ikusi nizun lehen aldiz eta jada ez zinen nire filmeko protagonsita. Orban izateari utzi zenion marra definitu bihurtzeko. Geometriaren legeei men.

* * *

Nahiago nuen dosi txikietan eta iragazitako hitzen bidez ezagutzen ginenean, mahai gainean araurik ez egote hutsa arau egiten genuenean. Ez zinen konformatzen geroztik, ordea. Ni biluztea eskatzen zenuen.

Ezer ez da lehengoa dagoeneko.

Irribarreak bidaltzen dizkit zure maskarak esekitokiko soketan. Haizerik ez dabilenetan baino ez dira iristen trapezistak nire lorontzietara.

Irrist

Arratsalde euritsuak aukeratzen zituen kalean negar egiteko, begiradek malkoak bereiz ez zitzaten.

Udako egun sargorietan belarra hazten zitzaion etxeko alfonbretan.

Etzak zoriona zuritu

-Zer diok baina?

Koska bat goragotik nahi duana egin ezak, baina hire hobebeharrez ari nauk, eta hik badakik hori esanez bezala begiratu zion barraren bestaldekoari.

-Zoriona ilusio huts bat besterik ez dela sinisten duena baino ez duk izango zoriontsu.

Bigarren aldian entzuteak bigarren trago bat eskatu zion. Kopa hustua zuen, eta pentsakor paratu zen barman filosofoak botilatik inspirazio tantak enegarrez erreskatatu bitartean.

-Zein duk orduan, bien arteko aldea, e?

-Aizak, nik ez ditiat galdera guztien erantzunak mangapean! Kontatu egin zidatek! Baina esan, ez al duk esaldi biribila?

-Hara, gauza bat esango diat nik...

Isilik itaundu zuen botazak behingoz, txo!

-Eskimalak hamaika zuri mota bereizteko gai dituk. Hori ziotek poloan izotz gainean ibilitakoek.

Ni enauk sekula bertan izan.

"Three, two one: Action!"

Ez mozorrorik erantzi. Ez urduritu begiratzen ez zaituen publikoagatik, izerdiak makilajea hondatuki dik eta. Ez egin zalantzarik. Anotadoreak mugituko dizkik ezpainak hitzak begietara hel dakizkian. Utikan inora eramango ez hauten inprobisazioak! Gidoiak esango dik esan beharrekoa, lasai. Pertsonaia? Tokatu zaian papera jokatu beharko duk, sentitzen diat.

Baina garbi izan ezak: ez hadi agertokitik jaitsi zoriontsu izan nahi baduk.

Kamerinoak hutsik daude dagoeneko eta guztiak dabiltza taula gainean. Ahaztu zara bestaldekoaz. Zain dauzkazu.

Izerdi tantak disimulatu nahi izan dituzu, ezpainak estutu zaizkizu larrituta, baina idatzita topatu dituzu esan beharrekoak, bai. Eta bai, uste baino errazagoa izan da.

Obraren parte zara.

Errealitatearena.

Dimentsioak II: Mapak

Eta batzuetan zalantza egiten dut bide zuzena zein ote den, bide zuzenena hartu behar nukeen. Bi puntu lotzeko modurik sinpleena da diotenez, distantzia laburrenek horrelakorik esan nahi badute bederen.

Baina koordenadak ere lauso ageri zaizkit lantzean. Definizioek galduarazten naute.

* * *

Merdianoak eta paraleloak asmakizun hutsa dira. Eta mundu esferiko honetan lerro zuzenak marrazten dituela harro dioena edo da ameslaria, edo da eroa.

Edo gezurra dio bestela.

Dimentsioak

Iraganaren eta etorkizunaren artekoa
puntu hutsa
dela ohartzen naizen
aldiro
egiten dut saiakera bera.

Puntu
izateari ere uzten dio,
alabaina, dimentsio horietan kabitzen
ahalegintzen naizen bakoitzean.

* * *

Eskerrak behinola ameslariren batek denboraren erlatibotasuna iradoki zuen.

Azken hatsa

Txisteratik ateratako untxiak txundidura eztanda eragin zuen publikoarengan. Laudorioak bai, sosik ez. Ahora eramateko deus gabe bizi izandako egunak besteak baino gehiagotan errepikatu ziren aspalditxo.

Magiak ez zuen salbatuko.

Eta ile zuriz estalitako etorkizuna erreta irentsi zuen gau hartan, betirako belztuz. Garai bateko sorginez akordatu zen. Sekula jan zuen jakirik goxoena iruditu zitzaion azti etsiari. Hatzak maiazkatu zituen.

Urkatokia ei duk, proportzioan behintzat, zoriona gainontzeko sentimenduei gailentzen zaien toki bakarretakoa. Azken hatsaren fereka norbere larruan eta halako etilismo lasaigarri bat azkenean.

Hutsarekin aski. Ase.

Baserria

Isilik sartzen ziren haurrak txokolate usaina zerion sukaldean. Amonaren eskuak lasaigarri ziren lokian aitonaren begi petralek ate atzetik aztertu bitartean. Bihotz onekoa zela zioen amak. Zalaparta zela asaldatzen zuena, ez besterik.

Txokolatearen azukreak ez zuen, ordea, zimurren karga gozatzen. Atseginagoa zen ganbarako lasto artean ezkutatzea eta txorimalo izatera jolastuz beldurrak uxatzea. Zoruko oholetan argi lerroak marraztuak zituen aspaldian denborak eta, nola semea gerran daukan amak herriko plaza, huraxe zen aitonaren albisteak jasotzeko sistema bakarra. Arrakalak. Garaierak bost; goragotik entzutea zen gakoa.

Osabaren hitz keztatuak eta aitonaren marmarrak kedar zaporetan diluituta iristen ziren goraino. Haurretan ausartenak hitzen bat bidaliko zien bueltan. Eta aitona zalapartak baino asaldatzen ez zuela ohartuko ziren azkenean honen irribarrea puruaren behelainoan irudikatzean.

Baserriko zuloak estali eta garai batean zuzen-zuzenean azalaratzen zena herdoilak jango dituen hodi bihurgunetsuetan galtzera lotu zuten egun batean. Jada ez dago aitonaren hitzak ganbaratik entzuterik, txokolate usaina sumatzerik.

Eta ukuiluan ez da zimaurrik pilatzen geroztik.

Balantza

Atzeranzko pausoetan aurrera begira ibiltzea atsegin duzu, eotrkizunari bizkarra eman gabe oroitzapenei eustea edo.

Errazagoa da, horrelakoetan, estropozu egitea.

Post scrpitum

Gutun anonimo bat bidali nahi nizuke...

...inoiz nirea dela jakingo bazenu.

Esaidak zerbait, gezurra baduk ere

Ezer ez galtzea irabaztea duala diok sarritan; irabazi ez izana ere ez ei duk galera.

Jarraituko diagu xake tauletan kuadrotxo grisen bila, hik nahi duan bitartean.

Xake mate, aixkide.

Etxeorratzak

Goizetik gauera ziharduen horretan, argi orduen pean, izerdia nork xuka zeukan bitartean aurrera. Eta gora.

Alboko hura zuen helmuga, ezinezkoegia agian, ezezagunegia zenbaitetan. Goragotik beigratzeak gizakiari ematen dion betetasun bila, adreiluak bata-bestearen atzetik pilatzen zituen. Zenbaitetan zerumuga ikustea zail zitzaion eguzkia noiz sartzen zen ere jakiteko. Bere buruaren aurkako lehia bestearen lehia bihurtu zuen. Errazagoa zen etsaia aurrez aurre ikustea.

Bestea ez zegoen geldirik bitartean. Bertikaltasuna maite zuen.

Eta izan zitezken trenbideen diktadurapean munduaren beste muturrean inoiz elkartuko ote diren jakin gabe aurkako norabidean abaitutako bi tren. Edo sabelarekin sekula hitzegin ez duen bizkarra, tarteko horretaz guztiaz, lotzen eta banatzen dituen mugez eta hariez. Haragiaz. Izan zitezeken Babeleko bi torre.

Izerdia nork xuka zeukan bitartean aurrera zerraien. Gora. Eta goregi heldu zen egun batean, bertigoa sentitzeraino. Gailurretik istripuz eror zitekeen izerdi tantatxo horien lurreratze arriskutsuegia neurtzeraino. Behera begiratzea otu zitzaionean ohartu zen guztiaz. Eta ohartu zen jaisteko eskailerarik ez zuen arratoi zulo hartan ez zela deus.

Etxeorratzak lorontzi berean sartutako loreak dira. Izan ditzakete sustraiak elkarrekin nahastuak, eta borrokatuko dute ur tanta potoloena nork hartuko. Eta kanpotik begiratuta egongelako bazter kuttunenean jartzeko modukaok dirudite. Gorantz hazten dira, bakoitza bere erritmora. Ezer gertatuko ez balitz bezala lurrez estalitako toki heze hartan.

Etxeorratzek ez dute elkar ukitzen sekula, perspektiba aldaketa bat emateko nagiegi. Instintu begetalegia dutelako edo.

Bata besteari musu ematen saiatzean utzi zioten adreiluak jartzeari, eta alferrik izerditzeari.

Uztez, torre izateari ere utzi zioten. Aurrera egingo zuten aurrerantzean, erortzeko beldurrik gabe.

Izoztuta

Ez nire izurik izan. Ez zara itoko...

...berotasun apur bat oparitzean baino ez baikaituzte bustiko elur malutek.

Definiziotik existentziara?

Oinez ibiltzen irakatsi zizutenen atzetik eman zenuen zeure lehenengoa.

Pausoa.

Ez zen erosotasuna. Artean ez zeneukan beste eredurik; huraxe zenuen euskarri bakar urrats balantzatien desorekaren aurka. Instintua edo.

Oinei begira jarraitu zenuen erortzeko beldurra galdu ostean ere, zapaldu aurretik oinperatzera zindoazena ikustearen seguratsun hutsal horrek elikatuta. Ahaztua daukazu elurrak estaltzen dituen zuloetan ere sar daitekeela hanka ustekabean. Baina berdin zaizu zuri, aspaldian ez baitu elurrik bota inguruotan.

Burua altxatzea otu zaizu albaina. Jende andana ilaran, mutu. Urratsak etengabe aurrera. Eta amaiera urrunegi; are urrunago bi metrotik haratgo begiratzera ohitu gabekoentzat. Eta zeuretzat.

Iritsi zara azkenean.

-Egin ezak hire hautua.

Izaki estrainu baten silueta irudikatzen duzu, itzal bat. Eta ahots horren zama bularra zanpatuz. Ez dakizu nondik datorren, zer den ere ez. Baina badu zu izutzeko indarrik, bada nolabait..., badu jainkotiarretik zerbait.

Inurritxo bakoitza bere gelaxkara bidean da, itzala puzteko hostoen azpian, babestuta. Zerbait dira orain, izen bat, zenbaki bat, hirugarrenek idatzitako idenitate bat... daukate. Dira. Eta badira. Badira zoriontsu. Horrela.

-Egin ezak hire hautua.

Iritsi da erabakitzeko unea. Aukerak burua bonbardatzen. Begi bistakoak, itzalak jarritakoak, ez besterik.

Erabaki duzu.

Eman duzu azkena. Pausoa.

Atzera.

* * *

Eta itzal horren parte zara geroztik.

Mamu bat...

...gehiago.