Tintaz elikatzen dira lumak
eta hitzez orriak
eta ideiez.
Eta gu gaude
kate trofikoaren
amaieran
eta hasieran.
Motore
eta
suntsitzaile.
eta
suntsitzaile.
Eta izutu egiten nau horrek.
Elkar jateko
elkar jaten
bizirauten dugu.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Zuen zatiak jan nituenean aberastu nintzen...eta orain haiek gordetzen saiatzen naiz, inguratzen nauen orori barau eginez.
ResponderEliminarPD: Ezin dt korreoik iriki. Zer dio jendiak urretxukoai buruz? Ni baiezkuan nao oaingoz, eztakat iteko ezer hobeik. Oi bai, arrasateten nao ta 7 terditan hartzet autobusa donostialdea...iual biaje geitxo? eztait. Esan al bazu asuntua nola daon.
Aberastasuna albokoengan bilatzen ohituegiak gaudelako batzuetan. Norbere buruaz elikatzen ikastea ez litzateke horren txarra, ez duzu uste? Horren ezberdina litzateke guztia fotosintesia egiten erakutsi izan baligute!
ResponderEliminarIkusten, dena biologiaren errua da.
ResponderEliminar