Izoztuta

Ez nire izurik izan. Ez zara itoko...

...berotasun apur bat oparitzean baino ez baikaituzte bustiko elur malutek.

Definiziotik existentziara?

Oinez ibiltzen irakatsi zizutenen atzetik eman zenuen zeure lehenengoa.

Pausoa.

Ez zen erosotasuna. Artean ez zeneukan beste eredurik; huraxe zenuen euskarri bakar urrats balantzatien desorekaren aurka. Instintua edo.

Oinei begira jarraitu zenuen erortzeko beldurra galdu ostean ere, zapaldu aurretik oinperatzera zindoazena ikustearen seguratsun hutsal horrek elikatuta. Ahaztua daukazu elurrak estaltzen dituen zuloetan ere sar daitekeela hanka ustekabean. Baina berdin zaizu zuri, aspaldian ez baitu elurrik bota inguruotan.

Burua altxatzea otu zaizu albaina. Jende andana ilaran, mutu. Urratsak etengabe aurrera. Eta amaiera urrunegi; are urrunago bi metrotik haratgo begiratzera ohitu gabekoentzat. Eta zeuretzat.

Iritsi zara azkenean.

-Egin ezak hire hautua.

Izaki estrainu baten silueta irudikatzen duzu, itzal bat. Eta ahots horren zama bularra zanpatuz. Ez dakizu nondik datorren, zer den ere ez. Baina badu zu izutzeko indarrik, bada nolabait..., badu jainkotiarretik zerbait.

Inurritxo bakoitza bere gelaxkara bidean da, itzala puzteko hostoen azpian, babestuta. Zerbait dira orain, izen bat, zenbaki bat, hirugarrenek idatzitako idenitate bat... daukate. Dira. Eta badira. Badira zoriontsu. Horrela.

-Egin ezak hire hautua.

Iritsi da erabakitzeko unea. Aukerak burua bonbardatzen. Begi bistakoak, itzalak jarritakoak, ez besterik.

Erabaki duzu.

Eman duzu azkena. Pausoa.

Atzera.

* * *

Eta itzal horren parte zara geroztik.

Mamu bat...

...gehiago.