Margolarien buruan

Berezia da oso margolariaren eta margotuaren artekoa. Hotza da elkartzen dituen lerroa, hari diktatoriala lotuta mantentzen dituena. Distantzia luzeegia eraikitzen da biltzen dituen espazio artifizialegi horretan.

Eta solasa:

-Ezpain zailak dauzkak.

Isipua aginte ikur. Geldirik egoteko esana zion. Isiltasun antinaturala, astuna, dentsoa…

-Are zailagoak biluzten naizenetan.

Irudimena gorriaren muga umelegia gainditu nahian. Oleo zuri zipriztinak, purutasun tantez kamuflatzera.

-Aizak, ez haiz ba hemen larru gorritan jarriko?

Gorria berriz ere, obsesiboki… Eta izerdi usaineko lerroak mihise gainean, zapore mikatzeko pintzelkadak, sakonerago iristeko desioa, zurrunbiloa burmuinetik eskura, pinturara. Autozentsura:

-Pornografiaz hitz egingo diagu beste batean, adiskide.

-Hik ez al hekien biluzteko era bat baina gehiago zeudekeela?

Eta adiskidearen gorputza inplizituki imajinatu bitartean ezpainak zimurtuta margotzen jarraitu zuen.

Berezia da oso margolariaren eta margotuaren artekoa.

Biak biluzik daudenean, batez ere.

Nowhere: along with the current...

Eta ibaiak goranzko bideari ekin zion, etorkizunaren beldur... iraganeko korronteetan korapilatzera.

...logika bihurria...koldarra.

Esan gabekoek gehiago kontatu izan didatelako oraino

"¿No los odias?, ¿esos silencios incómodos? ¿Por qué necesitamos decir algo para rellenarlos? Es por eso que sabes que has encontrado a alguien especial. Puedes estar callado durante un puto minuto y disfrutar del silencio."

Pulp Fiction

Zertara zetorren hori?

Ohitura dugu
batzuetan
hau eta bestea zertara datozen galdetzekoa,
habitat berriaren
esplikazio bila.

Ez gara ohartzen

ulerkaitz zaiguna
geure burua dela.

Gehienetan.

Bidaiatzea

"Los viajes son los viajeros. Lo que vemos no es lo que vemos, sino lo que somos."

Fernando Pessoa

Digeritu ezinik

Tintaz elikatzen dira lumak
eta hitzez orriak
eta ideiez.

Eta gu gaude
kate trofikoaren
amaieran
eta hasieran.

Motore
eta
suntsitzaile.

Eta izutu egiten nau horrek.

Elkar jateko
elkar jaten
bizirauten dugu.

Banator

Bizitza etengabeko joanetorria da. Gaur kaixo esaten diogun hori bihar agurtu eta ezer gertatu ez balitz bezala gera gaitezke, edo oroitzapenean tokitxo bat atondu berarentzat, berezi.

Baina zer gertatzen da norbere burua denean atzo agurtutakoa? Zer egiten da ispilu aurrekoa arrotz egiten zaizunean? Non topa kaixo esateko ausardiarik? Eta gogoa?

Joanetorria da bizitza, etengabekoa.

Zerbaiten bila nabil, eta ez daukat inora joateko asmorik.

Etortzea dagokit, nire burua ezagutzera.